Eskultore eta medailista arabar bikaina. Lantziegon jaio zen 1866ko abuztuaren 10ean, nekazari familia xume batean. Haurtzaroa jaioterrian igaro ondoren, ebanisteriaren inguruko interesa piztu zitzaion, eta horregatik Logroñoko tailer batean trebatu zen. 1883an Gasteizera joan zen, eta Arte eta Lanbide Eskolan ikasteko zaletasun goiztiarra izan zuen. Laster nabarmendu zen eskola horretan, bere gaitasun lotsagabeengatik.

Bere lehen lan garrantzitsua Estibalizko Ama Birjina erromantiko-bizantziarra zaharberritzea izan zen, 1897an egin zuena. Bi urte geroago, Madrilen izan zen, Aniceto Marinas maisu segobiarraren eskolak jasotzen eta San Fernandoko Arte Ederren Errege Akademian ikastaroak ematen. 1900ean Parisera joan zen, eta 1906an itzuli zen, Academia Julien ospetsuan ikastera.

Garai honetakoak dira Vianako lanak: Duglois koronelaren estatua (1901), San Prudentzio, Arabako patroia (1906) eta Gasteizko oparoak. Orduan hasten da Fernández de Vianaren bizitzako etaparik emankorrenetako bat, Luque eta Apraiz arkitektoek egindako Gasteizko Katedral Berrirako lanean hasiz.

Madrilgo Arte Ederren Erakusketa Nazionalaren zenbait ediziotan parte hartu zuen. Erakusketa horretan ohorezko aipamenak lortu zituen 1904an eta 1906an, eta hirugarren domina 1908an, Betoñuko moja karmeldarren hilerriko klaustrorako egin zuen Job-arekin, gaur egun Lantziegoko hilerriko kaperan dagoena.

1909. urtearen inguruan, eskultore gisa hasi zen lanean Gasteizko katedral berriko obretan, eta tailu eta modelatze irakasle gisa eskultoreen eskolan. 1910ean lau estatua handi egin zituen bertute kardinalak irudikatuz: Zuhurtzia, Justizia, Gotorlekua eta Tenplantza; Gasteizko Apezpiku Jauregirako. Garai honetan, tamaina handiko hainbat irudi eta armarri egin zituen, apostoluen, santuen, martirien eta ebanjelisten estatuak, Kriptako tinpanoa, kapera bererako Tobias bat (1911). 1912tik 1916ra Argentinan kokatu zen, eta 1913an Mar de Plantako eliza baterako hainbat lan egin zituen bertan.

Hego Amerikatik itzuli zenean, Bilbon finkatu zen, eta bertan bizi izan zen 1929an hil zen arte. Bere obraren azken aldian, bilbotarrak gorte modernoagoko lanak nabarmendu zituen, baita garai hartako euskal gaien inguruko konposizioak ere: La Hilandera (1919), Aura Matinal (1920), La chica en la fuente (1921), Despojada, Abendea esta ill (La Patria no ha muerto), 1918an Oñatiko Eusko Ikaskuntzaren Kongresuan aurkeztutako konposizioa, Dolorosa (1926), eta hainbat erliebe, busto, hilarri eta plaka ere nabarmendu ziren. Bere bizitzaren amaiera arte lan egin zuen eta 1929ko abenduaren 16an Bilbon hil zen.